H καρδιά μου χτυπάει πιο γρήγορα απ’ ότι θα ‘θελα, τα νεύρα τεντωμένα πάνω απ’ το τιμόνι στο σούρουπο. Ο ήλιος έσβησε, τα λεωφορεία μαζεύτηκαν στο μηχανοστάσιο κι έκλεισαν τους προβολείς τους, ενώ τα φώτα των δρόμων ανάβουν, μαζί με τα φωτάκια νυκτός και τα κεριά στα δωμάτια, τα καντήλια στα κοιμητήρια και τα λαμπατέρ πάνω απ’ τις πολυθρόνες.

Ατμόσφαιρες, κρούσεις, επωδοί και ύμνοι για ένα κόσμο που ασθμαίνει καθώς τρέχει να προλάβει το τελευταίο δρομολόγιο, που σβήνει μ’ ένα λυγμό πάνω από ένα άδειο ποτήρι από κόκκινο κρασί. Εκείνη καθώς γελάει μεθυσμένη, γυρνά και κοιτά δίπλα στο μπουκάλι – πλάι του στέκει το αναμμένο κερί – τώρα αρχίζει και θυμάται: είναι ένα φως που δε σβήνει ποτέ!

Εύα Αλπά – Στάθης Αβραμιώτης